Arredor do lume, a maxia bule cada noite ó meu carón,
Cando estás...
No intre compartido que me invita a percorrerte coa necesidade
do imposible,
coa vehemencia daquelo longamente soñado,
co desexo do furtivo;
co instinto do que ves...
Porque quero pechar os ollos mañá, e dubidar si foi certo,
Unha noite e outra,
E facela mais máxica, e imaxinala máis doce,
Ó cabo do tempo..
Ó lonxe… ou ó preto.
Quero levar canda min, o son da música coa que bailamos,
como quero lembrar o arume das castañas, o pan quente...
porque nas noites de choiva fronte ao mar,
só ó pé do lume se poden refuxiar os momentos roubados ao tempo,
parados nas vidas,
Descubertos sin querer, en noites inesperadas, baixo o paraugas da cidade
